ELISTONE.LOVE

Lang geleden, toen de foto's werden genomen met de grote fotocamera’s op films en in de mengsels met metallic zilver ontwikkeld, er leefde een klein meisje. Haar naam was Elisabeth. Ze was roodharig, erg ondeugend en hield ervan vaak met haar voeten te stampen.

Eens werd ze zeer ziek en een lange tijd opgesloten moest zitten in een enorm, vuil, bestemd voor de renovatie ziekenhuis. Alles bewoog zich daar, alles viel uit elkaar, de verf viel weg van de muren en de liften trilden en kraakten. Dat magere meisje met een bril had daar niemand met wie ze lachen en kattenkwaad kon uithalen, maar omdat ze nergens bang voor was, verliet ze vaak 's nachts de ziekenhuiskamer. Ze wandelde graag langs de donkere gangen en droomde ervan het hele ziekenhuis te renoveren. Had ze gereedschap bij haar, zou ze alle schroeven aandraaien, de tegels lijmen, muren schilderen. Na een paar jaar, toen Elisabeth opgroeide tot een jong, mooi meisje, slaagden de artsen erin om haar te doen genezen. Ze kwam terug uit de kliniek en ze kon weer naar haar school gaan. Ze veranderde in een wijs en goed meisje. Ze wilde de verloren tijd inhalen - ze studeerde ijverig en na de lessen naaide ze een handtas van de oude, corduroy. De tas was erg leuk, had verschillende gedeelten en een aparte plaats voor de portemonnee. Elisabeth, of beter gezegd grote Ela, raakte ook geïnteresseerd in fotografie. Ze schreef zich in op een school waar ze leerde hoe de camera gebouwd is en hoe alle knoppen in te stellen om de foto goed belicht en scherp te krijgen, hoe de foto's in verschillende mengsels/drankjes te ontwikkelen in de kamer die de donkere kamer werd genoemd.

Tijdens deze mysterieuze activiteiten ontmoette ze een jongen. Zijn naam was Christoffel. Hij altijd glimlachte. Hij droeg een rugzak waarin hij een kaart van de wereld had en hij droomde ervan de hele wereld te bezoeken. Vanaf dat moment gingen Ela en Chris overal samen naartoe en als cadeau naaide ze een riem voor zijn fototoestel.

Ze begonnen samen door de oude, gesloten bedrijven en werkplekken te dwalen en ze beklommen zeer hoge schoorstenen. Ze wisten niet wanneer ze verliefd op elkaar werden en hoewel hadden ze geen geld voor het feest, besloten ze te trouwen.

Ela naaide haar eigen trouwjurk en ze voorbereiden de bruiloft met de hulp van hun vrienden. Ela had haar handtas altijd bij haar, ze kon geen afscheid van de tas nemen. Ze verstopte daarin verschillende schatten vaak voor iets nuttigs. Bijvoorbeeld toen ze naar de bruiloft gingen en in de auto het knipperlicht kapot was, Ela trok meteen vijf schroeven en een schroevendraaier uit haar tas en ze repareerde de schade. In haar tas was altijd heel schoon, dus er was nul afval, zeven kauwgoms, noodzakelijk voor het lijmen van de tegels of om aan de vrienden te geven, vier schrijfgerei - een vulpen, een pen, een stift en een potlood waarmee ze de huwelijksakte ondertekenden, zeven meter touw voor ieder geval.

Ze waren erg gelukkig en ze verhuisden vaak. Wanneer er iets interessants in de wereld gebeurde, controleerde Chris op de kaart waar het was en ze reden meteen naar toe, maakten de foto's of films en vervolgens stuurden ze het verzamelde materiaal naar de kranten en de televisie. Om sneller bij de plaats te komen, leerde Chris een vliegtuig te besturen. Op hun reisroutes ontmoetten ze veel interessante mensen, die nodigden ze graag uit bij hun thuis. Ze sliepen graag in de tent en zongen liedjes naar de geluiden van de gitaar bij het vreugdevuur. Ela was altijd voorbereid op verschillende onverwachte situaties die hun konden overkomen. In het tweede gedeelte van haar tas bewaarde ze één zaklamp, een batterij van negen volleys, drie naaiapparaten voor het geval de rugzak was gescheurd - een naald, draad, meter, drie veiligheidsspelden en vier oor stokjes en een zakmes nodig voor het kamperen. Ela en Chris hadden helaas geen kinderen, dus leefden ze van de dag tot dag. In haar tas met verschillende spullen had Elisabeth ook een klein compartiment voor de portemonnee , waarin ze klein geld bewaarde. Op een dag, toen ze heel ver van huis waren, werd Ela erg ziek en vanaf dat moment moest ze de hele tijd in bed blijven liggen. Samen met haar werd de hele wereld ziek - mensen konden elkaar niet bezoeken, samen zingen en gitaar spelen bij het vuur. In ruil daarvoor stuurden ze Ela brieven en kaarten met de verhalen en avonturen uit hun leven en Chris las haar deze correspondentie voor en op een kaart uit de rugzak liet haar zien uit welk deel van de wereld de brieven kwamen. Het belangrijkste was dat ze allebei hun gevoel voor humor geen moment verloren. Ela liggend in bed ze knutselde en repareerde alle verlengsnoeren voor elektriciteit , ook naaide.

Toen ze de kracht niet meer had om dat alles te doen, besloot ze een groot stuk grond te kopen voor al het geld dat ze in een kleine portemonnee had verzameld. Het lukte haar om het online te doen, maar ze kon niet naar toe gaan om de grond te zien omdat ze zich zwakker en zwakker voelde. Om niet aan de ziekte te denken, maakten ze samen met Chris plannen wat ze met de grond konden doen en wat op de grond konden bouwen. Ze noemden de grond prachtig - ELIPOLE. Helaas slaagde Elizabeth er niet in om haar land te zien. Maar Chris nam de kaart mee en net als in het verleden ging Chris nu alleen naar ELIPOLE.

Onder een enorme steen die erop lag, tussen drie huilende wilgen, begraaf hij in de grond portemonnee van zijn geliefde vrouw. Hij herinnerde het zich precies de hoeveelheid items die Ela bij zich droeg. Hij probeerde het te onthouden in zo'n volgorde dat ze coördinaten op de kaart vormden, dus graden, minuten en seconden 51*07'47"N en 19*33'41"E. Vrienden van Ela en Chris plantten bloemen en bomen rond de steen waaronder de handtas lag op ELIPOLE.

Daaromheen groeide een prachtig, fabelachtig bosje met bomen, waarvan de vruchten heerlijke desserts, compotes, wijnen en fruit tincturen werden bereid. Ook daar werd een speciale plek gekozen voor een vreugdevuur waar je gitaar kon spelen zoals Ela dat graag deed. Tot op de dag van vandaag vrienden die deze plek vaak bezoeken een vliegtuig van Chris over hun hoofden kunnen zien, die met zijn vleugels klappert en een teken geeft dat hij Elizabeth is niet vergeten. Jaren gaan voorbij, de wereld verandert, bomen worden groter en groter en de hangende schommels gaan mee. Elk kind dat toevallig in het bos bij de steen is, verzint wat hij zelf zou kunnen in Ela haar tas stoppen. Wat kan nuttig voor hem in elke situatie kan zijn?

En wat zou je in die tas stoppen ???



Auteurs Elisabeth en Christoffel Kusz Vertaling Margaret Bolinska