ELISTON

Érase unha vez, hai moito, moito tempo, cando aínda se tomaban as fotografias con grandes cámaras de película e reveladas nunha solución con prata metálica, unha nena polaca chamada Elizabete. Tiña o pelo vermello, moi ruda e as veces un pouco teimuda.

 

Certo día, enfermou gravemente e tivo que pasar moito tempo encerrada nun hospital enorme e sucio e que necesitaba máis dunha reparación. Todo estaba a caer, a pintura se despegaba das paredes e os ascensores tremían e chirriaban, facendo un ruído horrible. A nena de lentes, delgada e soa, non tiña con quen xogar e fracer trasnadas, mais non lle tiña medo a nada. De noite, gustáballe saír da habitación e percorrer os escuros corredores, soñando con ter todas as ferramentas á man e  comezar, ela mesma, a facer as obras necesarias para mellorar ese lugar. Apretar todos os parafusos, pegar todas as baldosas e pintar todos os recunchos ata que todo quedara ben bonito.

 

Despois duns anos, Elizabete xa se converteu nunha fermosa muller nova, os médicos por fin puideron tratar a enfermidade que tiña. Finalmente, podes ir á casa e ir á escola. Agora era unha rapaza moi agradable e intelixente. E quería moito, pero tanto, recuperar o tempo perdido! Estudei moito e despois das clases aínda aproveitei para coser. Cun pantalón vello de veludo fixo unha maleta. Cando estaba listo, era fermoso: tiña varias divisións e ata un espazo separado para gardar a carteira.

 

Despois duns anos, Elizabete converteuse nunha nova e fermosa adolescente e os médicos por fin puideron tratar a enfermidade tiña. Finalmente, podería volver á escola e á casa. Agora era unha rapaza educada e intelixente. E quería moito, pero tanto, recuperar o tempo perdido: estudaba con dilixencia e, despois das clases, aínda aproveitaba para coser. Cun pantalón vello de veludo fixo unha bonita maleta con varios compartimentos e un lugar separado para a carteira.

 

Elizabete, ou mellor dito "Ela" -como se lle chamaba de adulta- interesouse pola fotografía. Buscou unha escola, matrículouse e comezou a aprender como funcionaba a cámara, como manexar todos eses botóns para poder facer fotografías nítidas e con boa exposicion e aprendeu tamén a revelar cós máis diversos tipos de mesturas químicas, nunha pequena sala chamada "estudio de revelado" ou “cuarto escuro” Foi durante estas misteriosas clases cando Ela coñeceu a un rapaz chamado Cristof, que sempre estaba contento coa vida. Tiña unha mochila na que levaba un mapamundi, soñando co día de poder dar a volta ao mundo.

 

 

 

A partir de entón, Ela e Cristof foron xuntos a todas partes e ata ela coseulle unha correa para a cámara como agasallo. Xuntos percorreron fábricas vellas e abandonadas, pilas de carbón e subiron a chemineas moi altas. Nin sequera se decataron de cando, pero namoráronse un do outro e a pesar de non ter cartos para a festa, decidiron casar. Ela fixo un vestido de noiva para ela, e a voda foi preparada coa axuda dos seus amigos.

 

Ela nunca se separaba do seu bolso no que agochaba diversos tesouros, moitas veces de gran utilidade. Por exemplo, cando ían á voda, un dos intermitentes do coche caeu e inmediatamente sacou cinco parafusos e un desaparafusador do bolso e arranxouno. O seu bolso sempre estivo moi limpo e dentro sempre había sete gomas de mascar para ofrecer os seus amigos ou para pegar baldosas ou servir aos amigos, catro instrumentos de escritura: un bolígrafo, un bolígrafo, un rotulador e un lapis cos que asinaban o certificado de matrimonio, e sete metros de corda por se acaso.

 

Ela e Cristof viviron moi felices e sempre un ao carón doutro. Cando pasaba algo interesante polo mundo, él corría a ver onde estaba o lugar no mapa e, xunto coa súa amada, viaxaba para facer fotos ou gravar imaxes, que enviaban a xornais e canles de televisión. Cristof ata aprendeu a pilotar un avión, só para que puidesen chegar máis rápido ao seu destino. Nas súas viaxes coñeceron xente fascinante, a quen despois convidaron encantados á súa casa. Onde lles gustába acampar e xunto ao lume cantar cancións ao son da guitarra ata ben entrada a noite.

 

Ela sempre estivo preparada para diversas situacións inesperadas que lles puidesen pasar. No outro compartimento do bolso gardaba unha lanterna, unha batería de nove voltios, tres utensilios de coser por se a mochila se rompía: agulla, fío, cinta métrica, ademais de tres imperdibles, catro bastonciños de algodón, e unha navalla multiusos necesaria para acampar. Desafortunadamente, Ela e Cristof non tiñan fillos, polo que vivían día a día. Na maleta de Ela, onde había tantas cousas, había tamén tiña un pequeno peto para unha carteira, no que gardaba todo o cambio que recibía.

 

Un día, cando estabamos lonxe da casa, Ela volveu a caer enferma e tivo que permanecer en cama moito tempo. E con ela o mundo inteiro adoeceu, a xente deixará de poder visitar aos seus amigos, cantar ou tocar a guitarra alegremente xuntos o caron do lume. As amigas de Ela comezaron a enviarlle cartas e tarxetas coas historias das aventuras máis sorprendentes que viviran. Cristof, sentado ó caron da súa cama, líalle ésta correspondencia, sinalando no mapa que sempre leva con él, de que parte do mundo foi enviada cada carta.

 

O máis importante é que ambos non perderon o sentido do humor nin un momento Aínda que estaba na cama, Ela continuou coas súas aventuras: ata arranxou todos os enchufes da casa e seguiu cosendo na máquina. Cando comezou a quedar sen forzas, decidiu levar todos os cartos que tiña aforrados para mercar un terreo enorme. Conseguiuno a través de Internet, pero non puido ir a velo porque se sentía cada vez máis débil. Para non pensar no problema de saúde, pasaban os días planificando o que construirían no novo terreo. Mesmo lle puxeron este bonito nome: “ELIPOLE”/ “O Recanto de Ela” pero por desgraza, Elizabete non conseguiu ver a súa terra.

 

Pero Cristof colleu o seu inseparable mapa e, como cando estaban xuntos antes, partiu de viaxe a ELÍPOLE. Ao pé dunha gran rocha, rodeada de tres salgueiros choróns, cavou coidadosamente un burato e depositou no seo da terra a maleta da súa amada muller. Lembraba exactamente cantos artigos tiña con él e os puxo de tal xeito que formarían as coordenadas no mapa, é dicir, graos, minutos e segundos 51 * 07'47 ”N e 19 * 33'41” E.

 

Os amigos de Ela e Cristof plantaron flores e árbores en ELIPOLE arredor da pedra, baixo a que descansaba o bolso de Ela. En pouco tempo, ó seu redor medrou un fermoso arboredo e de cuxos froitos preparáronse deliciosas marmeladas, compotas, viños e licores Tamén alí escolleuse un lugar especial para sentarse, tocar a guitarra e cantar o redor dunha fogueira como lle gustaba facer a Ela.

 

Ata o día de hoxe, os amigos que visitan este lugar e sentan e acampan á luz da fogueira adoitan ver como pasa o avión de Cristof, sacudindo as ás sutilmente, lembrando con cariño á inesquecible Elizabete.

 

Pasan os anos... o mundo cambia, xa que as árbores, agora adornados com columpios, do “Recanto da Ela” se fan cada vez máis grandes. Cada neno que vai ao pequeno xardín ao lado da rocha pregúntase que podería meter na bolsa de Ela, que lle podería ser útil en cada situación...

 

E logo ti que gardarías nese bolso?